chybić I
nie trafić w cel
Po dwakroć Wojski machnął, zdziwił się, że chybił, Trzeci raz machnął, tylko co okna nie wybił (II) Błahy strzelec, uchodząc szyderstw towarzyszy Za chybioną źwierzynę, ileż w waszej ciszy Upolowałem dumań (IV) Tamci kurki odwodzą, a wszyscy się cieszą, Jeden Wojski w żałości, krzyczy, że chybiono (IV). zwierz za nimi wspiął się, już pazury Zahaczał, chybił, podbiegł, wspiął się znów do góry I czarną łapą sięgał Hrabiego włos płowy (IV). Między dwie głowy strzelić! Sto kroków! Nie chybić! I w sam środek paszczęki! Tak mu zęby wybić! (IV) Hrabia też i Tadeusz jadą nieweseli, Wstydząc się, że chybili i że się cofnęli (IV)
Czlowiek ↔ Organizacja społeczna i instytucje społeczne ↔ Wojna ↔ Broń